“Cuba Libre”, ψηλαφίζοντας την ελευθερία
Πούρα, λάτιν μουσικές και μια ξεχασμένη επανάσταση να αιωρείται. Αυτά είναι κάποια απ’ τα στοιχεία του θεατρικού «κοκτέιλ» που καλείται Cuba Libre. Τόπος γεγονότων: θέατρο Αγγέλων Βήμα. Το βήμα από όπου παραδίδεται στο κοινό το κείμενο του Νίλο Κρουζ, του βραβευμένου το 2003 με Πούλιτζερ Κουβανού συγγραφέα. Η Αναστασία Ρεβή μεταφέρει στο θέατρο το οργισμένο κείμενό του («Δυο αδερφές και ένα πιάνο», ο πρωτότυπος τίτλος), αποδεικνύοντας το όραμα του καλλιτέχνη, που δεν είναι άλλο απ’ την επανάσταση μες στην επανάσταση και την διαχρονική ανάγκη του ανθρώπου για μια χαραμάδα ελευθερίας.
Οι δυο αδερφές είναι η Μαρία (Παναγιώτα Βλαντή) και η Σοφία Σίλια (Αντιγόνη Δρακουλάκη). Δυο αδερφές που αντιπροσωπεύουν κάποια μορφή τέχνης η καθεμιά τους. Η Μαρία γράφει ερωτικά, παθιασμένα μυθιστορήματα. Οι λέξεις της είναι γεμάτες από έρωτα και θάλασσα, μια θάλασσα που έχει να δει αυτή και η αδερφή της τρία χρόνια, λόγω του κατ’ οίκον περιορισμού που τους έχει επιβάλλει το καθεστώς.
Απ’ την άλλη, η Σοφία παίζει πιάνο. «Ερωτεύεται» τις μελωδίες και φαντάζεται τον λευκό ιππότη της, που θα έρθει μια τυχαία μέρα και θα τη σφίξει στην αγκαλιά της. «Μια ζωή περιμένεις και περιμένεις, και στο τέλος ξεχνάς τι περίμενες…», της λέει η αδερφή της, θέλοντας να την εκλογικεύσει έπειτα από ένα παραλήρημα συναισθηματικής φόρτισης.
Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, τους επισκέπτονται διάφοροι. Ο συχνότερος επισκέπτης είναι ένας ανθυπολοχαγός (Αντώνης Καρυστινός), όπου δείχνει τρελά ερωτευμένος με τη Μαρία, ερωτευμένος, κυριευμένος απ’ τις λέξεις που εφευρίσκει στα κείμενά της. Τα κείμενα, όπου με τη μορφή της αλληλογραφίας απευθύνονται στον εξορισμένο άνδρα της που βρίσκεται στην Ευρώπη. «Το ξέρεις πως ο άνδρας σου είναι τρελός για σένα; Κι εγώ έτσι θα ένιωθα αν σε είχα δικιά μου…»
Το Cuba Libre, είναι τόσο μεθυστικό που σε πιάνει ζάλη. Οι θεατές βρίσκονται τόσο κοντά με τους ηθοποιούς, όπου μπερδεύονται οι ανάσες τους. Οσμίζονται από πρώτο χέρι τη γεμάτη πάθος σάρκα, μια σάρκα που αναδίδει αρώματα τριανταφυλλιών, εξωτικών μάνγκο, και μια γλυκόπικρη γεύση υψηλής ποίησης…
Οι ηθοποιοί μοιάζουν να ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες της Αναστασίας Ρεβή, που έφερε στο θέατρο τα αρώματα και τις γεύσεις των ταξιδιών της. Η Αντιγόνη Δρακουλάκη δε, παλινδρομεί μεταξύ δράματος και καταχθόνιου χιούμορ. Προσωποποιεί την έννοια της επανάστασης, με κάθε δάκρυ, ομιλία και γέλιο της.
«Εγώ γεννήθηκα επαναστάτης, μη με βλέπεις έτσι. Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι θα είχα γίνει αν έφευγα, όταν είχα την ευκαιρία, απ’ τη χώρα. Βλέπεις όμως, μπήκα στο στρατό…», αναφέρει σε ένα του ξέσπασμα ο Ανθυπολοχαγός. Σαν τελική αίσθηση, το Cuba Libre σε οδηγεί σε μιαν αφύπνιση σώματος και πνεύματος. Σου ξυπνά το κοιμώμενο πνεύμα, και σε κάνει να αναρωτιέσαι: Είμαι ελεύθερος; Κάνω ότι περνά απ’ το χέρι μου για την ελευθερία μου, για να δω κι εγώ κάποια στιγμή τη θάλασσα;
