Συγκρούσεις στην οικογένεια: Να τις προσπεράσω ή όχι; Πως μπορώ να τις χειριστώ αποτελεσματικά, ενισχύοντας το σεβασμό και την κατανόηση …
Αυτές είναι οι φράσεις που δεν πρέπει να πούμε ποτέ στα παιδιά μας και γιατί
Σε στιγμές εκνευρισμού, κούρασης, έντασης, θυμού, ανησυχίας ή αγωνίας μπορεί να ξεστομίσουμε πολλά χωρίς να τα σκεφτούμε. Το πρόβλημα όμως είναι πού απευθυνόμαστε. Μικρό το κακό αν έχουμε απέναντί μας έναν ενήλικα. Τι γίνεται όμως, αν απευθύνουμε τα λόγια αυτά στο παιδί μας; Αρκούν λίγα μόνο παρόμοια περιστατικά για να το απομακρύνουν από κοντά μας και να το γεμίσουν αρνητικά συναισθήματα. Σε βάθος χρόνου, κουβέντες που δε σκεφτόμαστε και τις περνάμε μάλλον για αθώες μπορεί να κάνουν τεράστιο κακό στην αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του και να το επηρεάσουν ανεπανόρθωτα. Ας έχουμε κατά νου ότι τα λόγια πληγώνουν πιο πολύ από τις πράξεις και δύσκολα ξεχνιούνται από ένα παιδικό μυαλό που διαμορφώνει την προσωπικότητά του σύμφωνα με αυτά που ακούει, τις παραστάσεις που βλέπει και τα συναισθήματα που του δημιουργούν από όλα αυτά. Τι δεν πρέπει λοιπόν ποτέ να μην πούμε στο παιδί μας;
«Σταμάτα επιτέλους να κλαις!»
Το παιδί έχει πάντα συγκεκριμένο λόγο που κλαίει. Μπορεί να πονάει, να νυστάζει, να πεινάει, να φοβάται και να έχει χίλιους δυο δυσάρεστους λόγους που το κάνουν να διαμαρτύρεται. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι το κάνει από καπρίτσιο ή επειδή θέλει να τραβήξει την προσοχή μας. Ακόμα κι αν δεν είναι σε ηλικία που μπορεί να μιλήσει για να επικοινωνήσει μαζί μας με λόγια, οφείλουμε να δώσουμε προσοχή σε ό,τι του συμβαίνει και να προσπαθήσουμε να λύσουμε το πρόβλημά του.
«Σταμάτα να κλαις, αλλιώς θα σε δείρω!»
Το παιδί όχι μόνο έχει να αντιμετωπίσει τη δυσάρεστη κατάσταση που περιγράψαμε παραπάνω, αλλά απειλείται κιόλας από τον ίδιο του τον γονιό. Η αισθηση του φόβου τείνει να γίνει κυρίαρχη.
«Άσε με ήσυχο/ήσυχη!»
Όση δουλειά και να έχουμε, όσο και να πνιγόμαστε στις υποχρεώσεις, το κύριο μέλημά μας θα πρέπει να είναι το παιδί μας. Με το να του ζητάμε να μας αφήσει στην ησυχία μας, του στέλνουμε άμεσα το μήνυμα ότι δεν ενδιαφερόμαστε για εκείνο, δεν το έχουμε προτεραιότητά μας. Αν όντως δεν μπορούμε να ασχοληθούμε εκείνη τη στιγμή, του εξηγούμε ήσυχα ότι του υποσχόμαστε πως θα είμαστε κοντά του σε λίγο.
«Μακάρι να ήσουν σαν τον αδελφό ή την αδελφή σου!»
Δημιουργούμε αισθήματα ανταγωνισμού και σύγκρισης ανάμεσα στα αδέρφια ωθώντας το ένα παιδί να νιώθει πως μειονεκτεί και το άλλο πως υπερτερεί.
«Μην κάνεις σαν μωρό»
Μπορεί να μην είναι μωρό, αλλά δεν είναι και ενήλικας. Επομένως, δεν μπορούμε να περιμένουμε να φερθεί σαν ένας τέτοιος.
«Κάτσε να φωνάξω την μαμά/τον μπαμπά σου και θα δεις τι θα γίνει!»
Ρίχνουμε το μπαλάκι στον άλλο γονιό, τον παρουσιάζουμε σαν τον «κακό» της ιστορίας, ενώ εμείς δείχνουμε ολοφάνερα ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο.
«Με απογοητεύεις»
Αν απογοητεύει τον ίδιο του τον γονιό, με τι κουράγιο θα καταφέρει να μην απογοητεύσει κάποιον ξένο (δάσκαλο, φίλο, αφεντικό κλπ) στο μέλλον;
«Είσαι τεμπέλης/χαζός/ανόητος/κακό παιδί/χοντρός»
Αυτοί κι άλλοι παρόμοιοι χαρακτηρισμοί απλά απαγορεύονται. Το παιδί αργά ή γρήγορα θα πιστέψει ότι το εννοούμε και ότι έχουμε και δίκιο.
______________________
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Γονείς και παιδιά σε σύγκρουση: Πώς αντιμετωπίζεται;
______________________
«Δε θα σε ξαναπάω στις κούνιες/σου ξαναπάρω παγωτό»
Και άλλες παρόμοιες προειδοποιήσεις και τελεσίδικες αποφάσεις επίσης απαγορεύονται. Θα μας μισήσει, αν απειλήσουμε να του στερήσουμε κάτι που τόσο αγαπάει.
«Δεν υποφέρεσαι πια!»
Είναι λάθος να κάνουμε το παιδί μας να αισθάνεται ότι μας είναι βάρος, θα απομακρυνθεί και κάποια στιγμή θα μας το ανταποδώσει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ
Σελίδες: 1 2
