Απολογισμός της καραντίνας

Η καραντίνα λόγω της πανδημίας μας έφερε σε επαφή με φαινόμενα που δεν περιμέναμε ως τώρα. Καθώς αυτή φτάνει στο τέλος της, είναι ώρα να δούμε τα μαθήματα που μας άφησε και οφείλουμε να εφαρμόσουμε.

Μετά από 42 ημέρες, ένα διάστημα που ανταποκρίνεται στην ετυμολογία της καραντίνας (γαλλικά “quarante” = σαράντα), είμαστε και πάλι έξω, με πολλή, πολλή προσοχή. Επρόκειτο για ένα διάστημα απροσδόκητα γόνιμο, στο οποίο έλαβα κάποια μαθήματα που μου φάνηκαν παράξενα (ίσως και να μην είναι).

1. Τόσο μακριά και όμως τόσο κοντά

Παρά την απόσταση, μου δόθηκε η δυνατότητα να έρθω σε επαφή με πολύ κόσμο. Και όταν λέω πολύ κόσμο, εννοώ σε Ελλάδα και εξωτερικό, σε σημείο που ήταν δύσκολο να απαντήσω σε τόσα μηνύματα εδώ και εκεί εγκαίρως. Η ανάγκη για επικοινωνία δεν φεύγει με την καραντίνα· επιπλέον, όταν οι ηλεκτρονικές επαφές γίνονται με κάποιο σκοπό, γλιτώνει κανείς τον σκόπελο του small talk, και η γνωριμία γίνεται ουσιαστικότερη.

2. Η κόπωση είναι εντονότερη

Παρά την έλλειψη μετακινήσεων, η κούραση είναι μεγαλύτερη από ποτέ άλλοτε. Είναι δύσκολο να επεξεργαστεί κανείς τα ερεθίσματα που δέχεται από τον ψηφιακό κόσμο, καθώς ο εγκέφαλός μας δεν είναι φτιαγμένος για την ψηφιακή εποχή. Λειτουργούμε ακόμα βάσει του αναλογικού κόσμου, και αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να προστατέψουμε τη φύση πριν να είναι (πολύ) αργά. Η επαφή με τη φύση ξεκουράζει τον άνθρωπο και ο εγκλεισμός οξύνει την κόπωση.

3. Ο άνθρωπος όλα τα αντέχει

Εκτός από την τωρινή πανδημία, η ανθρωπότητα έχει αντιμετωπίσει φαινόμενα που δημιουργούσαν την εντύπωση ότι ήρθε η ώρα μηδέν για το ανθρώπινο είδος. Από την έκρηξη του ηφαιστείου Ταμπόρα στην Ινδονησία το 1815, η οποία προκάλεσε μείωση των θερμοκρασιών παγκοσμίως και λιμό, μέχρι και την ισπανική γρίπη του 1918, η οποία στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια νέους ανθρώπους λόγω του Α’ Παγκοσμίου, καθώς δεν είχαν τη δυνατότητα να μείνουν πίσω μέχρι να αναρρώσουν, φαίνεται ότι το ανθρώπινο είδος διαθέτει μια εγγενή προσαρμοστικότητα απέναντι στις δυσκολίες.

4. Και η φύση, όμως, αντέχει…

…Και μάλιστα αναγεννιέται. Καθώς η ανθρώπινη δραστηριότητα, η οποία μολύνει το περιβάλλον, μειώθηκε δραματικά κατά την περίοδο της καραντίνας, οι θερμοκρασίες επανήλθαν στα φυσιολογικά επίπεδα για την εποχή, η φύση άνθισε με τον τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει κατά την κορύφωση της άνοιξης, ενώ μέχρι και τα ζώα του αγρού επισκέφτηκαν τους άδειους δρόμους των πόλεων. Όσες καταστροφές και αν προκαλούνται από τον άνθρωπο, η φύση θα έχει πάντα τον τελευταίο λόγο.

5. Μπορεί να φοράμε μάσκες…

…άλλα ταυτόχρονα πέφτουν και άλλες μάσκες. Ό,τι κρύβουμε από τους άλλους και από τον εαυτό μας το βρίσκουμε μπροστά μας. Όταν βρισκόμαστε σπίτι, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους φόβους και τις ελπίδες μας. Επιπλέον, μέσα από την ασφάλεια του υπολογιστή, αφήνουμε τις ντροπές στην άκρη, με αποτέλεσμα να εκφράζουμε την αλήθεια που μας διέπει. Ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη εποχή, ήρθε η ώρα να μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους, χωρίς να απαιτείται η μεσολάβηση μιας οθόνης.

Συμπέρασμα;

Όσο είμαστε υγιείς και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, θα το ξεπεράσουμε και τούτο παρέα. Επίσης, ομολογώ ότι ο χαιρετισμός με τον αγκώνα είναι ό,τι πιο ωραίο και αλληλέγγυο έχει βγει, αφήνοντας στην άκρη την εικονική οικειότητα της χειραψίας (λίγη προσοχή μόνο μη βάλετε παραπάνω δύναμη, γιατί πονάει!).

Συντάκτης: Γεωργία Μυστριώτη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.