Είναι αλήθεια φορές που οι γονείς, πέφτουν στην παγίδα του «εγώ τα ξέρω όλα» και πιστεύουν ότι γνωρίζουν τι πρέπει …
Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα…
Έχετε ποτέ σκεφτεί πως κάποια παιδιά πληρώνουν τα «χρωστούμενα» που τους κληροδότησαν οι γονείς τους; Πώς πράγματι μένουν κλεισμένα σε επιλογές των γονιών τους χωρίς να έχουν τη δυνατότητα επιλογών στη ζωή τους; Πρόκειται για μια πραγματικότητα ή για κάποια υποκειμενική αντίληψη;
Πολλές φορές στη ζωή μας βλέπουμε παιδιά να εγκλωβίζονται μέσα στα όνειρα και τα θέλω των γονιών τους. Ενίοτε έχουμε παρόμοια παραδείγματα από τον φιλικό ή τον συγγενικό μας περίγυρο κι ίσως κάποιοι από εμάς να τα βιώνουν ή να τα βίωσαν στο παρελθόν ως παιδιά. Δεν πρόκειται για εύκολη υπόθεση.
Προϋποθέτει αρκετή προσωπική δουλειά και ενδελεχή έρευνα των βιωμάτων μας για να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα. Το γεγονός ότι τέτοιες πράξεις καλύπτονται πίσω από δικαιολογίες όπως «Το κάνει από αγάπη», «Εγώ τί έπαθα όταν μου συμπεριφέρονταν έτσι;», «Οι άντρες δεν κλαίνε», μας δυσκολεύει πιο πολύ και μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν πράγματι ισχύουν όσα νιώθουμε ή αν εν τέλει υπερβάλουμε.
Σαφώς και κανένας φυσιολογικός άνθρωπος και δη γονιός, δεν σκοπεύει να προκαλέσει κάποιου είδους «ζημιά» στα παιδιά του, ωστόσο όταν αποκτάς παιδιά δεν σου δίνουν κάποιο εγχειρίδιο χρήσεων (manual) για το πώς θα γίνεις γονιός.
Όλοι οι άνθρωποι υποκύπτουμε σε λανθασμένες πράξεις και αρκετά συχνά και σε λανθασμένες κουβέντες. Κουβέντες που πληγώνουν ανεπανόρθωτα και συχνά γίνονται το ευαίσθητο σημείο από το οποίο προκύπτουν συμπεριφορές επιζήμιες τόσο για τα ίδια τα παιδιά, όσο και για τον περίγυρό τους. Αν φανταστούμε δε με πόσα «πρέπει» μεγαλώνουμε, τις αντιλήψεις κι όλες εκείνες τις παγιωμένες από τα χρόνια πεποιθήσεις, εύλογα συμπεραίνουμε ότι ο τομέας της διαπαιδαγώγησης ενός παιδιού δεν είναι και μικρό πράγμα.
(διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην επόμενη σελίδα)
Σελίδες: 1 2
