Αλκυονίδες μέρες: Ο γλυκός μύθος πίσω από τις ηλιόλουστες μέρες του Γενάρη
Παίρνοντας αποκλειστικά την γνωστή αρχαία ονομασία τους από τον Αριστοτέλη, οι Αλκυονίδες (Αλκυόνιαι) θεωρούνται εκείνες οι μέρες που η ηλιοφάνεια επικρατεί σε κάθε στενό, σε κάθε γωνιά μέσα στην πόλη, κοινώς παντού.
Εκεί που μέσα στον καταχείμωνο του βαριεστημένου Γενάρη, μια ακτίνα φωτός λαμπρή και ζωντανή σαν να είχε ξεχαστεί από τον Αύγουστο, αναζωογονεί τις αισθήσεις μας και τη διάθεσή μας που λίγο πολύ έχει πέσει και αυτή σε χειμερία νάρκη.
Πώς εξηγούν όμως οι μετεωρολόγοι το φαινόμενο;
Σύμφωνα με μια αντικειμενική άποψη των ειδικών, οι αλκυονίδες μέρες οφείλονται στην εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ Νοτίου και βορείου Ευρώπης, που παρατηρείται στο γεωγραφικό πλάτος της Ελλάδας και μέχρι το γεωγραφικό πλάτος της Βορειανατολικής Ευρώπης αντίστοιχα, κατά την περίοδο του χειμώνα, με συνέπεια να μη δημιουργούνται άνεμοι και ενώ ο καιρός να διατηρείται σε χαμηλή θερμοκρασία, λόγω της αντικυκλωνικής κατάστασης να είναι ηλιόλουστος.
Υπάρχουν βέβαια και έτη που δεν παρουσιάζονται, παραμένοντας έτσι μη σταθερή η ημερομηνία εμφάνισής τους. Συνηθέστερα όμως κατά την παρουσία τους καλύπτουν το δεύτερο μισό του Ιανουαρίου.
Από ποιον γλυκό μύθο θεωρούνται ότι είναι εμπνευσμένες οι Αλκυονίδες μέρες;
Σύμφωνα με την πλούσια ελληνική μυθολογία, που για όλα τα γεγονότα έχει και μια όμορφη ιστορία να διηγηθεί, η Αλκυόνη ήταν η κόρη του Αιόλου, του θεού των Ανέμων.
Ζώντας πολύ ερωτευμένη και ευτυχισμένη μαζί με τον αγαπημένο της τον Κήυκα, στα ακρογιάλια της απέραντης γαλάζιας θάλασσας, μια μέρα έκαναν ένα μοιραίο λάθος. Παρομοίασαν τον εαυτό τους με τον θεό Δία και την θέα Ήρα.
Ο Δίας θύμωσε με την ασέβειά τους στο πρόσωπό του και στο θεϊκό υπόβαθρό του και αμέσως μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο.
Μη γνωρίζοντας η Αλκυόνη την πράξη του Δία, άρχισε να τρελαίνεται με την απουσία του αγαπημένου της, φτάνοντας σε ένα σημείο όπου οι θεοί νιώθοντας λύπη για την κατάστασή της, την μεταμόρφωσαν και αυτή σε Αλκυόνα (το γνωστό θαλασσοπούλι), για να ψάξει να βρει στις θάλασσες τον χαμένο σύζυγό της.
Η ιστορία της όμως δεν σταμάτησε εκεί.
Σε σχέση με τα άλλα πουλιά που έφερναν στη ζωή τα μωρά τους την άνοιξη, η Αλκυόνη γεννούσε την βαρυχειμωνιά.
Όμως τα φουρτουνιασμένα κύματα της θάλασσας, της τα σκόρπιζαν, χάνοντάς τα κάθε φορά και κάνοντάς την για άλλη μια φορά να υποφέρει.
Τότε ο θεός Δίας λυπημένος από την κατάσταση της, πρόσταξε για 15 ημέρες τον Γενάρη να κοπάζουν οι άνεμοι και όλη η φύση να ζεσταίνεται με την θαλπωρή του ηλιόλουστου καιρού, για να μπορεί η Αλκυόνη να κλωσσήσει τα αυγά της μέχρι να καταφέρουν από μόνα τους υπερήφανα να πετάξουν.
Οι Αλκυονίδες μέρες από τότε και ύστερα κουβαλάνε με την παρουσία τους το πιο γλυκό μήνυμα, αυτό της αισιοδοξίας.
Συμβολικά μας παραπέμπουν στο ότι και στην βαρυχειμωνιά πάντα θα υπάρχει και μια ημέρα, μια περίσταση που θα μας δίνει δύναμη και την θετική σκέψη ότι κάπου εκεί έξω και πίσω από τις κρύες μέρες του χειμώνα, περιμένει πάντα μια άνοιξη να έρθει…!
