Εργασιακός εκφοβισμός: ποια τα σημάδια και πώς να τον αποφύγετε

Μπορεί πλέον οι ικανότητες και η καταλληλότητα ενός ατόμου για μια θέση εργασίας να μην κρίνονται από την εμφάνιση, όσον αφορά, όμως, την παραγωγικότητα και την αποδοτικότητα, πολλοί εργοδότες φτάνουν στα όρια του εργασιακού εκφοβισμού. Στο άρθρο αυτό εξηγούμε ποια είναι τα σημάδια και τι μπορεί να κάνει ο εργαζόμενος για να τον αποφύγει.

Τα τελευταία χρόνια συζητάμε όλο και περισσότερο τα ζητήματα σεβασμού, αποδοχής και ελευθερίας του ατόμου στον δημόσιο και ιδιωτικό χώρο. Ο ανοιχτός διάλογος περί αυτών των θεμάτων έχει βοηθήσει στην ενημέρωση και στην αλλαγή παλαιών νοοτροπιών ίσως μακροπρόθεσμα, γεγονός πολύ θετικό για μια κοινωνία όπου όλοι έχουμε ίσες ανάγκες και δικαιώματα. Κατά πόσο, όμως, αυτές οι πρακτικές τηρούνται στον εργασιακό χώρο και το σκληρό, εταιρικό καθεστώς;

Παρατηρούμε πως στον ιδιωτικό τομέα η ιδέα της συμπερίληψης και της διαφορετικότητας είναι πλέον πραγματικότητα. Θεωρούμε πως η ικανότητα ενός ατόμου να εργασθεί δεν κρίνεται, φυσικά, από την εμφάνισή του και όντως σε πολλούς επαγγελματικούς τομείς αυτό ισχύει. Όταν, όμως, η συζήτηση αφορά την παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα ενός εργαζομένου, εκεί οι πρακτικές διαφοροποιούνται, με τους άνωθεν υπευθύνους να σφίγγουν τον κλοιό και να συμπεριφέρονται στους εργαζομένους με πολύ συγκεκριμένους τρόπους, θεωρώντας πως η άσκηση ψυχολογικής βίας θα προσφέρει τα θεμιτά αποτελέσματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρόκειται για εργασιακό εκφοβισμό.

Ποιος, όμως, υποχρεούται να ορίσει συμπεριφορικά τις εργασιακές σχέσεις και πώς; Δε θα ήταν θεμιτός ένας έλεγχος και κάποιοι κανόνες που θα τηρούνται απαραβίαστα, ώστε ο υπάλληλος να μη βρεθεί ποτέ σε δυσμενή θέση απολογούμενος για τα εγκλήματά του; Καλώς ή κακώς, η κοινωνία μας δεν έχει φτάσει στο σημείο να τηρεί κατά γράμμα δεοντολογικούς, εργασιακούς κανόνες.

Αυτό, όμως, που περνάει από το χέρι του εργαζομένου είναι να ενισχύσει τη δική του ψυχολογία και συμπεριφορά, ώστε να αποφύγει δυσάρεστες καταστάσεις, μέσα στις οποίες ασφυκτιά ή νιώθει ολοένα και πιο ανεπαρκής.

Διαβάστε επίσης: Αντιπαραγωγικές συμπεριφορές στον χώρο εργασίας

Ως γνωστόν, η πρώτη λύση είναι πάντα τα όρια, τα οποία ο ίδιος ο εργαζόμενος θέτει. Οι υπεύθυνοι ή εργοδότες δημιουργούν συχνά στους εργαζομένους την αίσθηση της ανάγκης. Ο δεύτερος νιώθει να έχει την απόλυτη ανάγκη μιας συγκεκριμένης θέσης εργασίας και η αντίληψη αυτή κυριαρχεί πάνω σε όλα.

Η αλλαγή που πρέπει να γίνει είναι να κυριαρχήσει η ιδέα πως προτεραιότητα έχει η ψυχική υγεία και στον βωμό αυτής δεν θυσιάζεται τίποτα. Η ακεραιότητα αυτή και η πεποίθηση πως έχω τον έλεγχο των συναισθημάτων μου, εκπέμπει το σήμα πως πρόκειται για έναν χαρακτήρα χωρίς φόβο, που εκτιμάει τον εαυτό του.

Διαβάστε επίσης: Γίνε διεκδικητική γυναίκα: Θέσε ξεκάθαρα όρια και πάρε τον έλεγχο της ζωής σου

Κάπως έτσι ο εργαζόμενος οχυρώνεται μπροστά σε συμπεριφορές κακοποιητικές και βάναυσες, που σκοπό έχουν να θεωρήσει κανείς τον εαυτό του μοχλό ενός συστήματος που θα συνεχίσει να κινείται με τους ίδιους ρυθμούς και χωρίς αυτόν. Με πρόσχημα τον φόρτο εργασίας και την επιθυμητή αποδοτικότητα, οι εργοδότες ξεπερνούν αυτά τα όρια που θα έπρεπε να είναι διακριτά με κόκκινες γραμμές.

Εφόσον ο έλεγχος, λοιπόν, είναι ανύπαρκτος πρέπει εσύ ως άτομο να αναδείξεις την παρουσία και τον χαρακτήρα σου και να κάνεις ξεκάθαρο ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, μέχρι πού κανείς μπορεί να παρέμβει στις κινήσεις και τη δράση σου.

Η ελευθερία του λόγου είναι κάτι που πρέπει να κατακτηθεί για όλους με κάθε κόστος. Η καταγγελία ανάρμοστων συμπεριφορών είναι ένα ακόμη βήμα που δεν πρέπει να αμελούμε και έχει ως στόχο  την εύρυθμη λειτουργία της εργασιακής μας καθημερινότητας.

Συντάκτης: Κλεονίκη Καρπώνη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.